راميان در زمان اسکندر به نام « روميان » و در دوره سلوکيان با نام « لابوس » خوانده مي شده است .

مورخين يوناني و ارمني قبل از ميلاد راميان را به نام « لابوس » مي خوانده اند . کلمه لابوس از ليبوس به معناي موقعيت گرفته شده است و به دليل اينکه راميان موقعيت سوق الجيشي و استراتژيکي خاصي داشته لابوس ناميده شده است . اولين اقوامي که در اين منطقه زندگي کرده اند « تپورها » بوده اند که به خاطر قدرت جسماني و اندام تنومندشان به اين نام خوانده مي شدند و آنان در سفال سازي سر آمد زمان خود بوده و فلز را نيز مي شناخته اند. امروزه سفال هاي مربوط به اين ادوار در تپه هاي باستاني راميان به وفور قابل رؤيت است . بعد از ورود آرياييها به اين منطقه و ترکيب با تپورها ، نژاد « آريا مردي » يا « آمردها » به وجود آمد. در سال 230 قبل از ميلاد « اردوان » يا اشک سوم موفق شد در محل راميان فعلي در يک جنگ اعجاب انگيز قدرتمندترين پادشاه سلوکي با سپاهي حدود 60 هزار نفر را به مصالحه بکشاند و اقوام ساکن در راميان را بايد عامل اصلي اين ييروزي به حساب آورد . پادشاه سلوکي ، پادشاه اشکاني ( اشک سوم ) را رسما ً به عنوان پادشاه ( پرتره – پارت ) ايران شناخت . در دوره حکومت سلوکيان در 200 قبل از ميلاد ، تيرداد وارد راميان شد و مدتي با تپورهاي کوهستان جنگيد و قلعه ماران راميان ( دژتاکي ) را به عنوان پايتخت ييلاقي خويش برگزيد. در دوره حکومت ساسانيان گروهي از ترکان به شمال ايران ( استان گلستان کنوني ) حمله کردند . و در نواحي شمال شرقي ( محلي به نام ترک محله ) وارد شدند . در زمان عمر خليفه دوم و حمله به اين نواحي بين اين اقوام و مسلمين جنگهايي پديد آمد ، که به شکست سپاهيان اسلام منجر شد . در تاريخ طبري نام آن واقعه بلندجـَر آمده است ( بلندجـَر نام گياهي است با رشدي حدود 30 تا 70 سانتيمتر که در کوه ها و کوهپايه ها مي رويد . کوهي نيز هم اکنون با نام بلند جار ( بـَلـَند جـَر ) در غرب راميان مشرف بر شهر وجود دارد .) در قبرستان بزرگي که در اين ناحيه وجود دارد سنگ قبرهايي از سال 20 و 137 هجري موجود مي باشد